بسم الله الرحمن الرحیم
بهار بود و شیوانا همراه جمعی از شاگردانش در صحرا پیاده روی می کردند. یکی از شاگردان شیوانا که حرص صحبت کردن داشت ، دائم در وصف زیبایی و شکوه صحرا و دشت و شوکت بهار و عظمت زیبایی طبیعت صحبت می کرد و بقیه هم به حرمت شیوانا ساکت بودند و به حرفش گوش می کردند
سرانجام وقتی ساعتی گذشت و آن شاگرد حراف از سکوت جمع حیا نکرد و به حرف زدنش ادامه داد ، شیوانا با لبخند گفت:” تابلوی نقاشی از طبیعت هرگز به اندازه طبیعت واقعی  زیبا و اثر گذار نخواهد شد. هزاران نوشته و کتاب در توصیف زیبایی یک گل ، هرگز نمی تواند به اندازه مشاهده نزدیک و رودرروی رقص یک گل نورس در مقابل نسیم بهاری اثربخش باشد. در واقع نقاشی از طبیعت آن را غیر واقعی می کند و وصف زبانی یک پدیده با کلمات باعث بی روح شدن و انجماد آن پدیده می شود. وقتی صحرا با همه زیبایی اش اینقدر واقعی قابل رویت است دیگر تو چه اصراری داری که با حرف زدن  آن را غیر واقعی سازی!!؟ الآن که فرصت داری تا واقعیت طبیعت را از نزدیک شاهد باشی خودت را در افسون این زیبایی شناور کن و بعد اگر در جایی زندانی شدی و نتوانستی به طبیعت دسترسی داشته باشی با کلمات و تابلوها و تصاویر ، خودت را به شکل غیر واقعی طبیعت دلخوش کن!؟