مرگ در ساعت ده صبح

بسم الله الرحمن الرحیم
چند وقتی بود در بخش مراقبت های ویژه یک بیمارستان، بیماران یک تخت به خصوص در حدود ساعت ۱۰ صبح روزهای یک شنبه جان می سپردند و این موضوع ربطی به نوع بیماری و شدت و ضعف مرض آنان نداشت!
این مسئله باعث شگفتی پزشکان آن بخش شده بود به طوری که بعضی آن را با مسائل ماورای طبیعت و بعضی دیگر با خرافات و ارواح و اجنه و موارد دیگر در ارتباط می دانستند.
کسی قادر به حل این مسئله نبود که چرا بیمار آن تخت درست در ساعت ۱۰ صبح روز های یک شنبه می میرد!
به همین دلیل گروهی از پزشکان متخصص برای بررسی موضوع تشکیل جلسه دادند و پس از بحث و تبادل نظر تصمیم بر این شد که در اولین یک شنبه، چند دقیقه قبل از ساعت ۱۰ در محل مذکور برای مشاهده این پدیده عجیب و غریب حاضر شوند.

در محل و ساعت موعود، بعضی صلیب کوچکی در دست گرفته و در حال دعا بودند، بعضی دوربین فیلمبرداری با خود آورده و …
دو دقیقه به ساعت ۱۰ مانده بود که «جانسون» نظافتچی پاره وقت روز های یک شنبه وارد اتاق شد. دو شاخه برق دستگاه حفظ حیات را از پریز برق درآورد و دو شاخه جارو برقی خود را به پریز زد و مشغول کار شد

یکی از پادشاهان گذشته و معاصر ایران در روزگاری که هنوز معمای سعادت بر سرش ننشسته و به پادشاهی نرسیده و افسری ساده بود روزی در یکی از ماموریتهای جنگی سربازی را در سر پستش ندید و تفنگ او را برداشت
دقایقی ایستاد تا سرباز با شلواری نیمه باز که با عجله داشت آن را می بست از دور رسید . افسر خشمگین که در بد دهنی و فحاشی مشهور بود او را  مورد خطالب قرار داد و گفت: ای گوساله چرا سر پستت نبودی؟
سرباز بدبخت که بسیار ترسیده بود گفت: قربان دست خودم نبود قضای حاجت با تعجیل داشتم ناچار پست را رها کردم
افسر زبان نفهم و خشن گفت: من این حرفها سرم نمی شه اکنون باید قدری از آن نجاستی که کرده ای بخوری و الا به تو شلیک خواهم کرد و گذارش میدهم که سیاهی از دور دیدم گفتم ایست نا ایستاد و شلیک کردم
سرباز نگون بخت که آدم ساده ای بود ناگزیر اطاعت کرد و تفنگش را از افسر مافوق گرفت . تفنگ را به دست گرفت شجاعتش افزایش یافت و گلنگدن آن را کشید و گفت: به من دستور دادی بخورم من هم اطاعت کردم اکنون نوبت توست اگر اطاعت نکنی همان کاری را که تو می خواستی بکنی با تو خواهم کرد
یعنی اینکه تو را با تیر می زنم و گزارش می کنم سیاهی مشکوکی را دیدم و گفتم: ایست توجهی نکرد او را زدم
افسر که چاره ای غیر از خوردن نداشت بدون هیچ گفتگویی آن را خورد و از آنجا رفت سالها بعد افسر فوق پیشرفت کرده و به مقام پادشاهی رسید . در یکی از بازدید هایی که از سربازانش داشت  سرجوخه ای نظرش را به خود جلب کرد و از او پرسید: خیلی به نظرم آشنا می آیی در کدام نبرد با هم می جنگیدیم؟ سرجوخه که افسر ما فوق خود را  شناخته بود گفت : قربان در نبردی که چه عرض کنم ولی در غذای گرمی با هم شریک بودیم