بسم الله الرحمن الرحیم

با باز شدن در ساختمان شرکت، نوشین که گوشه سالن پشت میز نشسته بود و مشغول تایپ نامه ای بود، از گوشه چشم نگاه مختصری به سمت در انداخت و دوباره به کار خود ادامه داد. اما ناگهان مثل جن گرفته ها از جا پرید و به سمت زن میانسالی که در آستانه در ایستاده بود با آشفتگی گفت: عمه جان! شما اینجا چه کار می کنین؟ عمه جان که مانتوی بلند و گشاد بر تن داشت و روسری کوچکی را زیر گلویش گره زده بود، در حالی که با لبخند به سمت نوشین می آمد با خوشرویی گفت: خب معلومه، اومدم، محل کار برادرزاده ام رو ببینم! نوشین با نگرانی نگاهی به سمت اتاق رئیس شرکت انداخت و بعد به عمه گفت: ولی شما که دیده بودین! مگه من بچه ام؟ عمه جان روی مبل راحتی که رو به روی میز کار نوشین بود، نشست و با خونسردی گفت: همچین زیاد هم بزرگ نیستی! تازه تو امانتی دست من. این چند ماهی که دانشگاه قبول شدی و از شهرستان اومدی، مثل تخم چشمم از تو مراقبـت کردم، حالا که کار پیدا کردی و بر خلاف میل من… نوشین با گستاخی حرف عمه اش را قطع کرد و گفت: سرکار اومدن من با رضایت بابام بوده. بنابراین فکر نمی کنم که کسی حق اظهار نظر داشته باشه. عمه جان نگاهی به نوشین انداخت و بعد در حالی که با دست راست، پشت دست چپش را به آرامی می مالید از روی خوش قلبی گفت: ولی من فکر می کنم تا وقتی که با من زندگی می کنی، مسئولیت تو به عهده منه، من هم حق دارم که در مورد سرنوشت تو نگران باشم. تازه من فکر نمی*کنم بابات بدونه که تو می یای، سرکار. و نگاه نافذ خود را به چهره برافروخته نوشین دوخت که یک شال سبز رنگ روی سرش گذاشته بود. نوشین که با شنیدن این حرف تا بنا گوش سرخ شده بود در حالی که سعی می کرد خشم خود را پنهان کند، با لحن نیشداری گفت: ما داریم تو یه دوره و زمونه دیگه زندگی می کنیم عمه خانوم! الان خیلی از مـعیارها و ملاک ها تغییر کردن. حتی آدم های فسیل شده هم اینو می فهمن! عمه جان سری تکان داد و گفت: اما دخترجان! من فکر نمی کنم حتی آدم های فسیل شده هم منکر وقار و نجابت و شخصیت برای یه دختر جوون باشن! نوشین می خواست چیزی بگوید که ناگهان در شرکت باز شد و مرد جوان خوش تیپی که کیف سامسونت در دست داشت، وارد شد. نوشین که با دیدن مرد جوان آشکارا دستپاچه شده بود، با دستپاچگی با او سلام و احوالپرسی کرد. مرد جوان در حالی که به طرف اتاق رئیس شرکت می رفت، پرسید: پدر هستند دیگه، نه؟ نوشین جواب داد: بله! بله! تشریف دارن. وقتی مرد جوان وارد اتاق شد و در را پشت سرخودش بست، نوشین هیپنوتیزم شده روی صندلی خود نشست. عمه جان در حالی که با لبخند معنا داری نوشین را نگاه می کرد، به آهستگی گفت: آهان! پس ماجرا اینه! نوشین با لحن بی اعتنایی گفت: چی اینه؟ عمه جان سرش را جلو آورد و با مهربانی گفت: ببین دخترجان! ازدواج خوبه! ازدواج با یه آدم پولدار خیلی خوبه! ازدواج با یه آدم پولدار باشخصیت که دیگه نورعلی نوره! اما هر کاری راهی داره. با رنگ و لعاب و قر و اطوار که آدم نمی تونه شریک آینده زندگیش رو پیدا کنه. می تونه؟ نوشین با دلخوری و لحن تندی گفت: منظورتون چیه؟ عمه جان با صداقت گفت: منظورم اینه که پسر آقای رئیس خیلی جوان برازنده و شایسته ای به نظر میاد، اما فکر نمی کنم از اون دست جوونایی باشه که گول ظاهر افراد رو می خورن و بر اساس اون تصمیم می گیرن. نوشین که دوباره مثل لبو قرمز شده بود، خشم آلود گفت: عمه دیگه دارین شورشو در میارین. من هر کاری می کنم به خودم مربوطه. شما هم… اما در همین هنگام در اتاق آقای رئیس باز شد. نوشین با عجله از جا جهید و در حالی که به در اتاق چشم دوخته بود، با لحنی که هم التماس آمیز بود و هم آمرانه به عمه اش گفت: برین عمه! برین! تو رو خدا! زود باشین. عمه خانم اخمی کرد و گفت: وا! چه بی تربیت! مگه من طاعون دارم بچه؟! نوشین که با نگرانی از در اتاق چشم بر نمی داشت، دوباره گفت: عمه! بحث نکن! برو. عمه گفت: نکنه روت نمیشه که آقای رئیس و پسرش منو با تو ببینند هان؟ به کلاس خانوم نمی خورم؟ و بعد رویش را به سمت دیگر برگرداند و با سماجت گفت: اصلا حالا که اینطور شد از جام تکون نمی خورم. دختره بی حیا! دو ترم درس خونده واسه من چه حرفهایی می زنه! آقای رئیس و پسرش صحبت کنان از اتاق خارج شدند و چند لحظه بعد پسر جوان از پیرمرد خداحافظی کرد و به دنبال کاری رفت. آقای رئیس موقع بازگشت به اتاقش متوجه حضور عمه جان شد. لبخند زنان جلو آمد و مؤدبانه سلام و احوالپرسی کرد. نوشین به اجبار، عمه اش را به آقای رییس معرفی کرد. عمه جان و آقای رئیس مشغول صحبت با هم شدند و به نظر می رسید که از صحبت هایشان لذت می برند. بالاخره عمه خانم خداحافظی کرد و خواست برود که ناگهان گویا چیزی یادش آمده باشد، در حالی که زیپ ساکش را باز می کرد، به نوشین گفت: داشت یادم می رفت. کوفته درست کرده بودم. گفتم برات بیارم. دلم نمی خواد هله هوله بیرون رو به جای ناهار بخوری. شدی یه مشت استخون! نوشین بی دلیل خجالت کشید و سرخ شد. آقای رئیس با شنیدن اسم کوفته بی اختیار خنده کنان گفت: وای! کوفته! خانوم غفوری من سال هاست کوفته نخوردم. عمه جان با شنــیدن این حرف با خوشحالی گفت: لطفا شما هم میــل کنین. تعداد کوفته ها زیاده. خوشحال میشم. باورکنین دستپختم بد نیست. آقای رئیس با رضایت خاطر گفت: خیلی ممنون! چرا که نه! با کمال میل. با رفتن عمه جان، نوشین نفس راحتی کشید. نصف بیشتر کوفته ها را گرم کرد و برای آقای رئیس برد. آقای رئیس با ولع کوفته ها را می خورد و به به و چه چه می کرد. نوشین هم قند توی دلش آب می شد و از این که عمه جانش توانسته بود دل پدر شوهر آینده اش را به دست بیاورد، خیلی خوشحال بود. در واقع از آن روز به بعد رفتار آقای رئیس با نوشین روز به روز مهربانانه تر و صمیمی تر می شد. پسرش هم از آن حالت بی اعتنایی بیرون آمده بود و با گرمی و صمیمیت با نوشین برخورد می کرد. نوشین حتی حس می کرد که نـگاه پدر و پسر تغییر کرده است و در چشمانشان دوست داشتن عجیــبی موج می زند. دل توی دل نوشین نبود و هر شب با رویاهای شیرین به خواب می رفت او دلش می خواست وقتی وصلت سر می گیرد دماغ عمه جانش را به خاک بمالد و به او بفهماند که بزک دوزک او بی فایده نبوده است. عمه جان بیشتر اوقات به محل کار او می آمد و برایش ناهار می آورد. البته نوشین دیگر ناراحت نمی شد. چون پدر شوهر آینده اش و حتی پسرش ظاهرا خیلی از آن غذاها خوششان می آمد و این برای نوشین یک موفقیت بزرگ بود. فقط باید هر بار به نصیحت های عمه اش درباره شخصیت و وقار و متانت گوش می داد که برایش ارزشی نداشت و همیشه توی دلش می گفت: عمه خانوم! تو چی حالیته. تو اگه لالایی بلد بودی پس چرا خودت خوابت نبرد. اینجوری عزب اوقلی موندی! تا این که سرانجام یک روز آقای رئیس، نوشین را به دفتر خودش فرا خواند. قلب نوشین تند می زد و احساسی مرموز به او می گفت که بالاخره روز موعود فرا رسیده است. آقای رئیس با مهربانی از هر دری صحبت می کرد. اما نوشین بی صبرانه منتظر بود تا حرف اصلی را از دهان او بشنود. توی دلش چهره عمه اش را تصور می کرد که با شنیدن خبر خواستگاری چه جوری می شود و از این تصور با بدجنسی خنده اش می گرفت. تا این که سرانجام آقای رئیس گفت: می دونی عزیزم هیچ چیزی به اندازه یه ازدواج خوب نمی تونه آدم رو خوشبخت کنه. نوشین با شادی توی دلش گفت: می دونم! می دونم! حرفت رو بزن! طفره نرو. آقای رئیس آهی کشید و گفت: بعد از فوت همسرم، من و پسرم واقعا خیلی تنهایی کشیدیم. سال های بدی رو پشت سر گذاشتیم. نوشین سعی می کرد خودش را آرام و خونسرد نشان بدهد اما در درونش غوغا به پا بود و دلش می خواست به هوا بپرد. آقـــای رئیـــس ادامه داد: حضور یه زن خوب می تونه به زندگی ما رنگ و روی تازه ای بده. در واقع یه ازدواج موفق می تونه برای هر دو نفر ما کمک بزرگی باشه. نوشین می خواست از خوشحالی غش کند. آقای رئیس کمی خودش را جلو کشید و لبخندی زد و ادامه داد: راستش ما خیلی راجع به این موضوع فکر کردیم. چطور بگم حرف امر خیره. نوشین به زور چهره یک دختر خجالت زده معصوم را به خودش گرفته بود ولی در واقع از این که می دید بالاخره تیرش به هدف خورده است می خواست پرواز کند. آقای رئیس سرفه ای کرد و گفت: من چند بار عمه خانم شما رو اینجا ملاقات کردم. زن بسیار معـــقول ، متــین، کامل و باسوادیه. از این زن هــا دیگه کمتر پیدا می شن. هم من و هم پسرم فکر می کنیم که اون برای همسری من بسیار شایسته و مناسبه. البته من اصلا قصد ازدواج نداشتم ولی دیدن عمه شما… نوشین دیگر چیزی نمی شنید. گویا یک دفعه یک پارچ آب یخ روی سرش خالی کرده باشند. وسط اتاق ایستاده بود و هاج و واج با دهان نیمه باز به دهان آقای رئیس که باز و بسته می شد نگاه می کرد و عمه جان را می دید که مثل یک پروانه دور آقای رئیس بال بال می زند و در حالی که انگشت اشاره اش را به طرفش تکان تکان می دهد، می گوید: حالا دیدی حق با من بود! دیدی حق با من بود